Το
Λάθος Αστέρι (αγγλικά: The
Fault in Our Stars) 2014,σκηνοθετήθηκε από τον Τζος
Μπόουν και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τζον Γκριν. Το σενάριο
γράφτηκε από τους Σκοτ Νεστόντερ και Μαΐκλ Γουέμπερ ενώ πρωταγωνιστές είναι οι Σέιλιν Γούντλεϊ και Άνσελ Έλγκορτ στους ρόλους δυο καρκινοπαθών εφήβων οι οποίοι
γνωρίζονται κατά την διάρκεια μιας ομάδας υποστήριξης καρκινοπαθών και
αναπτύσσεται ερωτική σχέση μεταξύ τους.
Το μεγαλείο του ανθρώπου δεν προσδιορίζεται ούτε από τη φυσική του κατάσταση, ούτε από τη διάρκεια του βίου του αλλά από την αξιοποίηση της στιγμής.
Το ΛΑΘΟΣ ΑΣΤΕΡΙ, ισορροπεί σε… σωστές
αποστάσεις ανάμεσα στις δύο αυτές τάσεις. Δεν είναι ούτε ποιητικά τρυφερό, ούτε
άκαμπτα ωμό. Δεν είναι ουτοπικό, ωστόσο αντιμάχεται το σκοτάδι.
Καταφέρνει δηλαδή να θίξει το θέμα της ασθένειας ακροβατώντας ανάμεσα σε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια ευαισθησία, αποφεύγοντας επιδέξια την παγίδα του μελοδραματισμού, που θα ήταν η εύκολη λύση-καθώς το θέμα προσφέρεται.
Το βιβλίο δεν τηρεί «αποστάσεις ασφαλείας» από την ίδια την πραγματικότητα της αρρώστιας. Αντιθέτως κατονομάζει τα πάντα, χωρίς να αναλωθεί σε κουραστικές ή εξειδικευμένες ιατρικές λεπτομέρειες.
Προσφέρει μια φρεσκάδα νεανική αμβλύνοντας τη συναισθηματική φόρτιση, χωρίς να την αναιρεί κι εδώ είναι η επιτυχία του!
Η παρουσία του καρκίνου στην ιστορία μας είναι διάχυτη. Αυτός είναι ρυθμιστής και αργά ή γρήγορα ξεγυμνώνει την αλήθεια όλων. Όχι! Δεν υπάρχουν υπερήρωες σε αυτή τη μάχη, δεν υπάρχει ωραιοποίηση.
Υπάρχουν άνθρωποι τρωτοί, πληγωμένοι που βιώνουν έναν αναπόδραστο φόβο. Λυγίζουν, κλαίνε, βιώνουν το θυμό του μεγάλου γιατί. Μερικοί από αυτούς αναπτύσσουν έναν δύστροπο, τυραννικό χαρακτήρα.
Μερικές φορές δοκιμάζουν την ευθεία απόρριψη από τον κόσμο των υγιών, την ερωτική απογοήτευση ή την ταπείνωση του οίκτου από τους γύρω. Με αυτόν τον τρόπο φωτίζονται όλες οι πλευρές και αποδομείται το εξιδανικευτικό στερεότυπο του «γελαστού καρκινοπαθούς που με το φως του και τη δύναμη του δίνει μαθήματα σε όλους». O καρκινοπαθής είναι άνθρωπος κι έχει δικαίωμα στην πτώση, στο θυμό, στην άρνηση.
Το ζοφερό αυτό τοπίο έρχεται να απαλύνει η φιλία και κυρίως ένας αγνός, νεανικός έρωτας από τους πιο ωραίους που έχω συναντήσει ποτέ στη λογοτεχνία. Αυτός ο έρωτας διέρχεται όλα τα φυσιολογικά στάδια, που του προσδίδουν αυθεντικότητα με αποτέλεσμα να μας αγγίζει όλους μας πολύ βαθιά και να μας παρέχει πολύτιμα διδάγματα.
Καταφέρνει δηλαδή να θίξει το θέμα της ασθένειας ακροβατώντας ανάμεσα σε μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια ευαισθησία, αποφεύγοντας επιδέξια την παγίδα του μελοδραματισμού, που θα ήταν η εύκολη λύση-καθώς το θέμα προσφέρεται.
Το βιβλίο δεν τηρεί «αποστάσεις ασφαλείας» από την ίδια την πραγματικότητα της αρρώστιας. Αντιθέτως κατονομάζει τα πάντα, χωρίς να αναλωθεί σε κουραστικές ή εξειδικευμένες ιατρικές λεπτομέρειες.
Προσφέρει μια φρεσκάδα νεανική αμβλύνοντας τη συναισθηματική φόρτιση, χωρίς να την αναιρεί κι εδώ είναι η επιτυχία του!
Η παρουσία του καρκίνου στην ιστορία μας είναι διάχυτη. Αυτός είναι ρυθμιστής και αργά ή γρήγορα ξεγυμνώνει την αλήθεια όλων. Όχι! Δεν υπάρχουν υπερήρωες σε αυτή τη μάχη, δεν υπάρχει ωραιοποίηση.
Υπάρχουν άνθρωποι τρωτοί, πληγωμένοι που βιώνουν έναν αναπόδραστο φόβο. Λυγίζουν, κλαίνε, βιώνουν το θυμό του μεγάλου γιατί. Μερικοί από αυτούς αναπτύσσουν έναν δύστροπο, τυραννικό χαρακτήρα.
Μερικές φορές δοκιμάζουν την ευθεία απόρριψη από τον κόσμο των υγιών, την ερωτική απογοήτευση ή την ταπείνωση του οίκτου από τους γύρω. Με αυτόν τον τρόπο φωτίζονται όλες οι πλευρές και αποδομείται το εξιδανικευτικό στερεότυπο του «γελαστού καρκινοπαθούς που με το φως του και τη δύναμη του δίνει μαθήματα σε όλους». O καρκινοπαθής είναι άνθρωπος κι έχει δικαίωμα στην πτώση, στο θυμό, στην άρνηση.
Το ζοφερό αυτό τοπίο έρχεται να απαλύνει η φιλία και κυρίως ένας αγνός, νεανικός έρωτας από τους πιο ωραίους που έχω συναντήσει ποτέ στη λογοτεχνία. Αυτός ο έρωτας διέρχεται όλα τα φυσιολογικά στάδια, που του προσδίδουν αυθεντικότητα με αποτέλεσμα να μας αγγίζει όλους μας πολύ βαθιά και να μας παρέχει πολύτιμα διδάγματα.
Ο Ογκάστους και η Χέιζελ δεν καταδέχονται το «ναρκισσισμό» του «ηττημένου», που μεμψιμοιρώντας παραμένει στο επίκεντρο και επιβάλλει τις επιθυμίες του «ενοχοποιώντας» τους υγιείς οικείους του, αλλά διεκδικούν στιγμές αληθινές και δεν παραδίδονται. Αυτή είναι η τραγικότητα και το μεγαλείο τους.
