ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Λίγες νότες πιάνου  αλλά συγκινητικές, απλή υπόθεση αλλά επίκεντρο το πρόσωπο του πατέρα, η Ρόνι ευαίσθητη αλλά ατίθαση κόρη, και έρωτας και πόνος. Η ζωή της 17χρονης  Βερόνικα -Ρόνι ανατράπηκε όταν οι γονείς της πήραν διαζύγιο και ο πατέρας της μετακόμισε. Τρία χρόνια αργότερα, αποξενωμένη από τον πατέρα της, θα αναγκαστεί από τη μητέρα της να περάσει το καλοκαίρι μαζί του σε μια μικρή παραραλιακή πόλη.

Το μικροσκοπικό νησί Τάιμπι, που βρίσκεται στον Ατλαντικό Ωκεανό, απέναντι από τις ακτές της Τζόρτζια με πέντε χιλιόμετρα αμμώδεις ακτές, μια παραδοσιακή προβλήτα βγαλμένη από το παρελθόν και μόλις 4000 μόνιμους κατοίκους, προσέφερε την αυθεντική ατμόσφαιρα που αναζητούσαν παραγωγοί και σκηνοθέτης. ''Θυμίζει παλιότερες κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι αφήνουν πάντα ξεκλείδωτες τις πόρτες τους και αισθάνεσαι παντού ασφαλής''περιγράφει η σκηνοθέτης  Ρόμπινσον.

Η  Ρόνι ανακαλύπτει και προστατεύει μια φωλιά από θαλάσσιες χελώνες και κάπου εκεί κοντά σε θαλασσιές και πορτοκαλί  αποχρώσεις ανακαλύπτει ότι ερωτεύεται το Γουίλ.

Υπάρχουν κάποιες  μοναδικές στιγμές στη ζωή μας που γυρνάμε στο πατρικό μας και το /τους νιώθουμε πιο σπίτι μας!

Αφανείς ηρωίδες

HIDDEN FIGURES,2016

 Αρχές της δεκαετίας του ’60 , NASA, τρεις γυναίκες επιστήμονες- μαθηματικοί Αφροαμερικανίδες  η Κάθριν Τζόνσον,  η Ντόροθι Βον και  η Μαίρη Τζάκσον προσπαθούν κόντρα στην προκατάληψη  (με έδρα το Ερευνητικό Κέντρο «Λάνγκλεϊ» στη βαθιά συντηρητική νότια Βιρτζίνια) για την εκτόξευση του αστροναύτη Τζον Γκλεν σε τροχιά γύρω από τη Γη.
Οι υπερόπτες άντρες συνάδελφοί τους θα τις ταλαιπωρήσουν, αλλά τελικά θα παραδεχτούν την αξία τους, καθώς όλους τους –οπισθοδρομικούς, στριμμένους, εγωιστές, πεισματάρηδες, τους ενώνει το πανεθνικό όραμα της κατάκτησης του Διαστήματος προτού το κάνουν δικό τους οι Σοβιετικοί.

Στα λαμπρά μυαλά  παρακάμπτονται διαφορές φύλου ή χρώματος! 

Έχει σημασία το φύλο ή το χρώμα του δέρματος για την καριέρα κάποιου;

Τρεις ιδιοφυείς Αφροαμερικανίδες, οι οποίες εργάζονταν για τη NASA, ήταν οι εγκέφαλοι πίσω από μία από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ιστορία, την εκτόξευση του αστροναύτη Τζον Γκλεν σε τροχιά, ένα σπουδαίο επίτευγμα που ανέτρεψε τη διαστημική κούρσα και ενθουσίασε τον κόσμο. Οι τρεις πρωτοπόροι ξεπέρασαν κάθε εμπόδιο που συνάντησαν λόγω του φύλου και της φυλής τους, εμπνέοντας τις επόμενες γενιές να κάνουν μεγάλα όνειρα. Πηγή: www.lifo.gr

πως ήταν φυσικό για την εποχή, οι τρεις επιστημόνισσες, μαθηματικοί με διαφορετικές ειδικότητες, δούλευαν απομονωμένες και «ριγμένες», παρά τα προσόντα τους, και κατάφεραν να βρουν καίρια θέση ουσιαστικής υποστήριξης, όταν αναζητήθηκε συγκεκριμένα και επειγόντως η ειδικότητα της καθεμιάς, δηλαδή ο γρήγορος υπολογισμός και οι μαθηματικές θεωρίες, οι γνώσεις μηχανικής και η επίβλεψη του επαναστατικού για την εποχή, θηριώδους κομπιούτερ IBM που εγκαταστάθηκε στο ερευνητικό κέντρο και κανείς (λευκός και άντρας) δεν ήξερε να χειριστεί. Με κόπο και επιμονή έλαμψαν και έγραψαν Ιστορία, όχι μόνο στην κατάκτηση του Διαστήματος αλλά και στην απλή κατάκτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η χρήση τουαλέτας στο ίδιο κτίριο με τους υπόλοιπους, στη συντριπτική τους πλειονότητα λευκούς – ωραία η επαναλαμβανόμενη σκηνή της Χένσον που τρέχει σε πανικό διανύοντας μεγάλη απόσταση για να ανακουφιστεί, κουβαλώντας πάντα μαζί της τα έγγραφά της, την ώρα που ο προϊστάμενος νομίζει πως λουφάρει συστηματικά. Το ειδικό βάρος του Κέβιν Κόστνερ στον ρόλο του απόλυτα προσηλωμένου στον μεγάλο του στόχο, Αλ Χάρισον, διευθυντή του Space Task Group, ως εξισορροπητή και ενδιάμεσου μεταξύ των απαθών, ρατσιστών λευκών, όπως ο Τζιμ Πάρσονς και η Κίρστεν Ντανστ και των θυμωμένων, φιλόδοξων μαύρων γυναικών, είναι σημαντικό για τη δραματικότητα της ταινίας και ο ηθοποιός και σκηνοθέτης εξαργυρώνει την πείρα του και με μια αλά JFK ερμηνεία ενώνει τις άκρες και δένει το καστ. Οι Αφανείς Ηρωίδες, υποψήφιες για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και δεύτερου γυναικείου ρόλου για την Οκτέιβια Σπένσερ, είναι ένα μάθημα Πολιτικής Ιστορίας με κάποιες ιστορικές ανακρίβειες για να εξυπηρετηθεί η πλοκή, και, κυρίως, ένα σεμινάριο πολιτικής ορθότητας από το φιλελεύθερο Χόλιγουντ του Πηγή: www.lifo.gr

ΝΕΡΟΥΔΑ

 2016, Χιλιανή ταινία

Ένας ποιητής με αδυναμίες στις γυναίκες, στα ανθρώπινα δικαιώματα, κομουνιστής και διωκόμενος, κοσμοπολίτης, γευσιγνώστης, συλλέκτης, γερουσιαστής.  Το 1948 η χιλιανή κυβέρνηση θέτει το κομουνιστικό κόμμα της χώρας εκτός νόμου και ο αστυνομικός Περουσονό αναλαμβάνει να συλλάβει τον γερουσιαστή και διάσημο ποιητή Πάμπλο Νερούδα. Από γερουσιαστής γίνεται φυγάς γράφοντας το σημαντικότερο έργο του «Canto General» λίγο μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο και λίγο πριν από τον Ψυχρό πόλεμο και την Κουβανή επανάσταση. Εκείνος σχεδιάζει να διαφύγει από τη χώρα για την Αργεντινή.Την ίδια  εποχή στο κέντρο εξορίας κομουνιστών στην Πισάγουα υπηρέτησε ο –28χρονος τότε– Πινοσέτ! Ολόκληρη η Χιλή είχε τότε 14 εκατ. κατοίκους και το Σαντιάγκο ενάμισι. Αν ολόκληρη η αστυνομία έψαχνε ένα άτομο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το βρει. Ο Νερούδα κυκλοφορούσε ακόμη τότε δημόσια, πήγαινε σε πάρτι κι έβγαζε λόγους. Μήπως ο ίδιος ήξερε πως δεν σκόπευαν να τον πιάσουν κι έφυγε εφευρίσκοντας ένα αδιέξοδο, «σκηνοθετώντας» ένα δράμα;

Η  κινηματογραφική σκηνοθεσία  αποκαλύπτει τη στόφα όλων των κοινωνιών που είναι βαθύτατα πολιτική. Το πάντρεμα πολιτικής δίωξης και ποιητικής ευαισθησίας δημιουργεί ατμόσφαιρα αληθινής ζωής μαζί με τη μουσική υπόκρουση  από τη σύνθεση Peer Gynt του Edward Grieg, η οποία βασίζεται στο ομώνυμο ποίημα του  Ίψεν. Τόσο ο Νερούδα όσο και ο Πέερ Γκύντ σαν άλλοι Δον Κιχώτες, με όπλα την αστείρευτη φαντασία και τα όνειρά τους για έναν δίκαιο και ιδανικό κόσμο ταξιδεύουν σε ένα κόσμο ονειρικής περιπέτειας και καταλήγουν σε επικίνδυνες κορυφογραμμές.

Τόσο η πολιτική όσο και η ποίηση δημιουργούν ζεύγματα.
Ο Νερούδα ως πληθωρική προσωπικότητα έγραψε ιστορία ή  τον περι-έγραψε η ιστορία;

Jackie

Ένας πρόεδρος των ΗΠΑ δολοφονείται μέσα στο εν κινήσει αυτοκίνητό του, στην αγκαλιά της γυναίκας του. Φυσικά μιλάμε για τον Τζον Κένεντι και τα δύο εικοσιτετράωρα μέχρι την κηδεία του, έτσι όπως τα βίωσε η γυναίκα του Τζάκι Κένεντι. 

Ο σεναριογράφος Νόα Όπενχαϊμ έξυπνα χρησιμοποιεί μια συνέντευξη της Τζάκι προς ένα δημοσιογράφο για να περιγράψει μύχιες πλευρές του χαρακτήρα της.

 Ο χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαραϊν διαλέγει να μπει βαθιά μέσα στην πραγματική εικόνα της ντελικάτης αυτής γυναίκας και να φωτίσει μετά το θάνατο του συζύγου της, τις στιγμές καλοσυγυρισμένης ευτυχίας στο Λευκό Οίκο.Πιστός στο ανθρώπινο στοιχείο και σε ένα πένθος που είναι αυστηρά προσωπικό και την ίδια στιγμή εθνικό, ακόμη και παγκόσμιο, περιγράφει με συμπόνια όσο και σαρκασμό, με καθαρό βλέμμα και χωρίς λαϊκίστικη καταγγελτική διάθεση, έναν πολιτισμό που από την πολιτική μέχρι τις οικογενειακές σχέσεις μετατρέπει τα πάντα σε θέαμα.
Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στο Ντάλας, ο Τζον Κέννετυ δολοφονείται και το ροζ ταγέρ της Τζάκι (Νάταλι Πόρτμαν) ποτίζεται από το αίμα του συζύγου της. Ο κόσμος της και η πίστη της θρυμματίζονται.

Πότε τρωτή και εύθραυστη, πότε απαιτητική κι επίμονη γεμάτη πίκρα και οργή, διαχειρίζεται την τραγωδία σαν μια μυθική πρώτη κυρία, ανασυνθέτοντας με λεπτές αποχρώσεις έναν αινιγματικό χαρακτήρα.Μια συναρπαστική γυναίκα που ξεκίνησε τη καριέρα της στη ζωή σαν παραμύθι και την τελείωσε μέσα στη φρίκη και την τραγωδία.Μήπως  τελικά ο γάμος της  το ’68 με τον Ωνάση να μην ήταν τόσο ξαφνικός;
Η  οικογένεια Κένεντι, «η αγία οικογένεια της Αμερικής»,  ήταν αναμάρτητη;

Μήπως ο  πατριάρχης  Κένεντι έκανε τα λεφτά του πουλώντας παράνομα οινόπνευμα στην ποτοαπαγόρευση στα χρόνια του ’20; Απατούσε τη γυναίκα του με τη σταρ του σινεμά Γκλόρια Σβάνσον; Πώς σχετίζεται ο  Τζον Κένεντι με  τη Μέρυλιν Μονρόε , το θέμα της Κούβας, το Βιετνάμ;

Ο Λαραΐν αναζητά την μπερδεμένη ψυχή της Τζάκι, την κυριολεκτικά ματωμένη της εμφάνιση, τον εκνευρισμό της. Πηγή: www.lifo.gr

Τελικά, κάποιες φορές ο μύθος έχει μεγαλύτερη φωταγένεια από την αλήθεια!