Έρχεσαι, εξολοθρεύεσαι, καίγεσαι, εξαφανίζονται τα ίχνη σου, να περάσουν οι επόμενοι, γρήγορα, δεν υπάρχει χρόνος, πάμε...
Δεν ανασαίνεις εύκολα, δεν κοιτάς ηδονικά, νοιώθεις ένα περίεργο ανακάτωμα στο στομάχι. Γιατί είσαι μέσα στο Άουσβιτς και νιώθεις πίκρα στο στόμα και ταχυπαλμία από τον εκκωφαντικό ήχο των πυροβολισμών. Βιώνεις. Μερικές φορές ενώ στέκεις καρφωμένος στην πολυθρόνα του ίδιου πολιτισμού, μυρίζεις το θάνατο και αηδιάζεις από τόσο θάνατο.
Η περιορισμένη αναλογία της κινηματογραφικής εικόνας, ο ακουστικός παροξυσμός , το υποκειμενικό βλέμμα (ο φακός ακολουθεί συνέχεια τον πρωταγωνιστή), οι μακροσκελείς και εναλλασσόμενες λήψεις ( σταθερά και τρεμάμενα πλάνα) και μια φωτογραφία που διαρκώς βουτάει στο σκοτάδι (λίγες φορές αντικρίζει το φως της ημέρας), δημιουργούν ένα ασφυκτικό περιβάλλον.
Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΉΣ σώζει τον πολιτισμό μας επιλέγοντας να θάψει το νεκρό γιο του με όποιο τίμημα. Η κάμερα δείχνει μόνο έδαφος, γη, αίμα, χώμα.Μοναδική στιγμή που βλέπουμε ουρανό και φύση είναι την ώρα του πνιγμού και τη στιγμή που το παιδάκι τρέχει λεύτερο.
Τον Σαούλ δεν υποδύεται ένας ηθοποιός, αλλά ένας ποιητής, ο Γκέζα Ρέρινγκ. Μολονότι η ταινία ανήκει στο δημιουργό της Λάζλο Νέμες, ο Ρέρινγκ έχει μια ένταση στο πρόσωπο του και μια διαπεραστική οξύτητα στο βλέμμα του που σε πείθει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει δει κάτι που άλλοι δεν θα μπορούσαν: αν μετά το Άουσβιτς είναι βαρβαρότητα να γράψεις ποίηση, μπορείς ίσως να βάλεις έναν ποιητή να κοιτάξει κατάματα το πέραν της βαρβαρότητας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου