Ο Στίβεν Tσμπόσκι, που είναι και ο ίδιος συγγραφέας,
ξεδιπλώνει την
ιστορία του μέσα σε τέσσερις υποκειμενικές αφηγήσεις με πρωταγωνιστές
τους φίλους στο σχολείο, την αδελφή του- Βία (Ολίβια) την
κολλητή της -Μιράντα και τη μητέρα του Αύγουστου(Όγκι)
Γύρω από έναν παθόντα, υπάρχουν και οι δικοί του άνθρωποι που βιώνουν ένα άλλο παρελκόμενο οικογενειακό-κοινωνικό ρατσισμό.
Το
κύριο ερώτημα του βιβλίου, της ταινίας, της ίδιας της κοινωνίας μας
είναι: ποιος πάσχει περισσότερο; Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει όλους τους
ήρωες αφόρητα καλοσυνάτους. Υπάρχει μια εξιδανίκευση στις συνθήκες, στις
συνέπειες, στην εξέλιξη. Γίνεται εύκολη η συγκίνηση όταν οι εικόνες
είναι μελοδραματικές.
Στη φιλμική γλώσσα σύμφωνα με τον Αϊζενστάιν,
ο θεατής μιας ταινίας αντιλαμβάνεται
την αλληλουχία των κινηματογραφικών εικόνων σε τρία διαδοχικά στάδια:
το οπτικό, το συναισθηματικό και το
ιδεολογικό. Η ταινία του Στίβεν Τσμπόσκι ''κολλάει''στο συναισθηματικό
στάδιο καθώς όλοι είναι
ή γίνονται καλοί, κατά βάθος, πλάτος και μήκος. Χειραγωγείται το θυμικό
του θεατή και ποδογετείται το κριτικό χωρίς να μπαίνεις στη διαδικασία
της ψυχολογίας των σχέσεων.
Ωστόσο πόσο αυτή η ταινία θα μπορούσε να βοηθήσει όλους μας να δημιουργήσουμε ερωτήσεις
ε ν ε ρ γ η τ ι κ ή ς α κ ρ ό α σ η ς!!!!!!!!
Η Αδελφή Τερέζα έλεγε:
αν διαρκώς κρίνουμε τους άλλους, δεν μας μένει καιρός να τους αγαπήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου